جنگ نفت‌کش‌ها

جنگ نفت‌کش‌ها به مجموعه عملیاتهای نظامی دریایی بین سالهای ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۸ در خلیج فارس و در طول جنگ ایران و عراق گویند که طرفین درگیر جنگ و نیروی دریایی آمریکا (۲۴ ژوئیه ۱۹۸۷ تا ۲۶ سپتامبر ۱۹۸۸)علیه کشتی‌های تجاری و نظامی یکدیگر به کار می‌بستند. هدف عراق از به‌راه انداختن این جنگ جلوگیری از صادرات نفت ایران بود، اما در این کار شکست خورد. آمریکا نیز در این جنگ عملیاتی را در راستای ضربه زدن به ایران و کمک به پیروزی عراق انجام داد. کشورهای عرب حوزه خلیج نیز سعی کردند با در انزوا قرار دادن اقتصادی و سیاسی ایران، به این کشور فشار وارد کنند.این نبرد در ۸ اوت ۱۹۸۸ با اعلام آتش‌بس دوجانبه خاتمه یافت. این جنگ بعد از نبردهای دریایی جنگ جهانی دوم دومین نبرد بزرگ دریایی قرن بیستم به‌شمار می‌رود که آمریکا در آن درگیر شده است.در پایان این نبرد، ایران و عراق هرکدام به دلایل مخصوص به خود نتوانستند به طرف مقابل ضربه کاری وارد نمایند. ایران به دلیل نداشتن هواپیماهای کافی و عراق نیز به دلیل ضعف مهارتی خلبانانش. وحشت خلبانان عراقی از رویارویی با سامانه‌های پدافند هوایی ایران موجب می‌شد که آنها از ارتفاع بالاتری اقدام به بمباران نمایند که به دلیل نداشتن مهارت و آموزش کافی، بیشتر بمبها و موشکها به هدف اصابت نمی‌کرد و این موضوع قدرت حملات هوایی عراق را کاهش داده بود.در این نبرد بین ۴۱۱ تا ۵۴۳ کشتی از انواع گوناگون مورد حمله قرار گرفتند

سوریه نیز در حمایت از ایران، از صادرات نفت عراق از طریق خاک این کشور به دریایی مدیترانه جلوگیری بعمل آورد. حافظ اسد از بابت حمله عراق به یک کشور اسلامی در حالیکه دشمن واحدی به نام اسرائیل در منطقه وجود داشت از صدام حسین ناراضی بود و بارها وی را مورد سرزنش قرار داده بود. در پی این اقدام سوریه، عربستان سعودی خط لولهٔ جدیدی از شهر الزبیر عراق به شهر ینبع در ۳۵۰ کیلومتری ریاض احداث کرد که منجر به بارگیری نفت عراق از سواحل دریای سرخ گردید.ترکیه نیز برای کمک به صادرات نفت عراق، اقدامی مشابه را در کشورش انجام داد
در سال ۱۹۸۱ عراق در مرحله اول به کشتیهای غیرنظامی ایران که وظیفه واردات کالاهای نظامی را پشتیبانی جنگ فراهم میکردند حمله هوایی کرد. در مرحله بعد این حملات کلیهٔ کشتیهای تجاری ایران را نیز شامل شد. عراق حملاتش را با کمک جنگنده‌های داسو میراژ اف‌۱، میکویان گورویچ میگ-۲۳ و هلیکوپتر سوپر فرلون که مجهز به موشکهای اگزوست بودند انجام می‌داد. این سلسله حملات تا سال ۱۹۸۳ ادامه پیدا کرد. اما ایران در این میان اقدام خاصی برای مقابله با این حملات انجام نداد.
نفت‌کش اطلس اولین نفت‌کش خارجی بود که در این جنگ آسیب دید. این نفت‌کش که متعلق به ترکیه بود، در ۳۰ می ۱۹۸۲ در حال صادرات نفت ایران بود که در خلیج فارس توسط هواپیماهای عراق بمباران شد.
در تاریخ ۱۸ دسامبر ۱۹۸۲ نفت‌کش یونانی اسکپمانت(به انگلیسی: Scapmount) در حالی که در حال صادرات نفت ایران بود مورد حمله یک عدد موشک اگزوست عراق قرار گرفت و آسیب جدی دید. آسیب‌دیدگی به‌حدی بود که کشتی از ادامه سرویس‌دهی بازماند و کشتی غیرقابل استفاده گردید.
از سال ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۳ مجموعاً ۴۸ کشتی تجاری مورد حمله قرار گرفت

جنگ نفت‌کش‌ها در سال ۱۹۸۴ به مرحله جدیدی گام نهاد. عراق با خریداری ۵ فروند هواپیماهای داسو سوپر اتاندارد برد حملات خود را افزایش داد. در این سال جنگنده‌های عراق با حمله به تاسيسات نفتی جزیره خارک و نفت‌کشهای موجود در اسکله آن، صادرات نفت ایران را با خطر مواجه ساختند. به تلافی این حمله نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران با کمک موشکهای هوا به سطح از نوع کا-اچ-۲۵ و ای‌جی‌ام-۶۵ ماوریک شروع به حمله به کشتی‌های کوچک عراقی كرد. این موشکها که برای اهداف زمینی استفاده می‌شدند، نمی‌توانستند آسیب جدی به کشتیها وارد آورند. ولی دستاورد مهمتری که ایران از این حملات بدست آورد، ایجاد رعب و وحشت نزد ناوگان کشتی‌های عراق و سلب امنیت و آرامش از آنها بود. نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران نیز نفت‌کش‌های حامل نفت عراق را که تحت پرچم کویت اقدام به صادرات نفت این کشور می‌کردند مورد حمله قرار داد. ایران به دو دلیل مهم این کا را انجام داد؛ اول به این خاطر که این مسیر تنها مسیری بود که هنوز ایران می‌توانست در مقابل حملات دریایی عراق مقابله به‌مثل کند(دو مسیر دیگر صادرات نفت عراق از طريق ترکیه و عربستان سعودی بوده است.) دوم به این خاطر که می‌توانست از این طریق کویت و عربستان سعودی را تحت فشار قرار دهد تا از کمکهای فراوان مالی، نظامی و تجاری خود به عراق دست بردارند. ایران برای در امان ماندن نفت‌کش‌هایش صادرات نفت خود را از جزیره لارک در تنگه هرمز ادامه داد. با این اقدام، خلل چندانی به صادرات نفت ایران وارد و از افزایش شدید قیمت جهانی نفت جلوگیری بعمل آمد.
در ۵ ژانویه ۱۹۸۴ عربستان سعودی در جهت فشار بر ایران برای پایان دادن به عملیاتهای نظامی‌اش در خلیج فارس، یک فروند جنگنده اف-۴ فانتوم را به خلبانی همایون حکمتی و کمک‌خلبانی سیروس کریمی در خلیج فارس توسط یک فروند جنگنده اف-۱۵ ایگل منهدم ساخت. بعد از این حمله، ایران یک نفت‌کش کویتی را در نزدیکی سواحل قطر مورد حمله هوایی قرار داد. عربستان نیز به جنگنده‌های عراقی اجازه داد که بتوانند در طول نوار ساحلی این کشور به پرواز درآیند و سپس به سمت شمال و کشتیهای هدف حمله کنند.
تنها در سال ۱۹۸۴، ۷۱ کشتی تجاری مورد حمله قرار گرفتند

از آوریل ۱۹۸۵ (فروردین ۱۳۶۴) حملات عراق با شدت و قدرت بسیار بیشتر همراه شد و تاسیسات جزیره خارک هدف اصلی حملات هوایی جنگنده‌های عراقی شد. در پی حملات ماه‌های اولیه خسارت‌های بسیار سنگینی به پایانه‌های نفتی جزیده خارک وارد شد، به طوریکه هاشمی رفسنجانی از اشراف اطلاعاتی هواپیماهای عراق وضعیت دفاع هوایی این منطقه به شدت گلایه کرد.
بعد از سال ۱۹۸۴ عراق با افزایش فشار تلاش کرد ایران را اغوا کند که در جهت فشار به عراق و متحدان منطقه‌ای‌اش تنگه هرمز را مسدود سازد. هدف عراق از اجرای این نقشه، قطع کامل صادرات نفت از خلیج فارس و مداخله مستقیم نظامی کشورهای غربی واردکننده نفت از این منطقه بر ضد ایران بوده است.در نهایت تهران اعلام داشت:

«

اگر ما از صادرات نفت محروم شویم تمامی خلیج فارس محروم خواهند شد.

»

تهدید به بستن تنگه هرمز، ایران را در مقابل جامعه بین‌المللی و کشورهای منطقه قرار داد. به دنبال این هشدار ناوگان‌های آمریکا و ناتو بر گشت زنی خود در آبهای منطقه افزودند. یک ماه بعد شش کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس در نامه‌ای به رئیس شورای امنیت، تجاوز ایران به آزادی کشتیرانی را تهدید علیه ثبات و امنیت منطقه و خطر جدی نسبت به صلح و امنیت بین‌المللی دانسته و خواستار تشکیل جلسه فوری شورا شدند. شورای امنیت نیز با تصویب طرح قطعنامه پیشنهادی شش کشور شورای همکاری در قالب قطعنامه ۵۲۲ حمله به کشتیهای تجاری را محکوم کرد و بطور تلویحی ایران را مسئول این حملات و ادامه جنگ دانست.
نیروی دریایی سپاه پاسداران در سال ۱۹۸۶ تصمیم به اجرای بلوکه کردن تنگه هرمز برای عبور هر نوع کشتی خارجی را گرفت. این نیرو زمانی که قصد اجرای این عملیات داشت، در آخرین لحظات قبل از حمله به اولین هدف خود، ناوچه یواس‌اس استارک، با دستور مستقیم سید روح‌الله خمینی از این کار منع شد. به دلیل گسترش روزافزون برد عملیاتی هواپیماهای پیشرفته اهدایی به عراق، ایران از سال ۱۹۸۶ تصمیم به ایجاد یک خط لوله نفت گرفت که نقت خلیج فارس را به بندرعباس منتقل کند و کشتیهای نفت‌کش بتوانند از این بندر که خارج از محدوده عملیات عراق بود نفت را بارگیری کنند. این پروژه ۳ سال طول کشید و ایران نتوانست در زمان جنگ از آن بهره‌برداری کند.
نیروی دریایی سپاه با طرح‌ریزی و انجام عملیات کربلای ۳ در تاریخ ۱۱ مهر ۱۳۶۵ توانست بخش اعظم پایانه‌های نفتی البکر و العمیه عراق را نابود سازد و صادرات نفت عراق را با مشکل روبرو کند.
در تاریخ ۱۴ فوریه ۱۹۸۵ نفت‌کش لیبیایی نپتونیا(به انگلیسی: Neptunia) در حال صادرات نفت ایران مورد اصابت موشک اگزوست عراق قرار گرفت و موتورخانه‌اش منفجر شد این نفت‌کش ۳ روز بعد در دریا غرق شد. این نفت‌کش اولین کشتی غرق‌شده در این نبرد به‌شمار می‌رود.
ایران با خرید موشک خشکی به دریای ضد کشتی کرم ابریشم توانست دامنه حملات خود را به کشتی‌های جنگی عراق نیز گسترش دهد. به دنبال بکارگیری این موشک از جانب ایران، کویت از آمریکا درخواست کرد تا از نفت‌کش‌های آن کشور در مقابل حملات احتمالی ناوهای جنگی ایران محافظت نماید. آمریکا در ابتدا از پذیرش این درخواست سرباز زد. اما وقتی پافشاری کویت را در این کار، با پیشنهاد این کار از جانب کویت به شوروی مشاهده کرد، با اسکورت نفت‌کش‌های کویتی تحت پرچم آمریکا موافقت کرد. آمریکا این کار را به جهت جلوگیری از نفوذ شوروی در منطقه خلیج فارس انجام داد.
در ۱۷ می ۱۹۸۷ یک فروند جنگنده داسو میراژ اف‌۱ عراق ناو یواس‌اس استارک آمریکا را با دو فروند موشک اگزوست مورد حمله قرار داد و موجب کشته شدن ۳۷ نظامی آمریکایی گردید. شواهد از اشتباه نیروی هوایی عراق در شناسایی ملیت این ناو خبر می‌دهند.
ایران در اکتبر ۱۹۸۷ موفق شد توسط موشکهای کرم ابریشم پایانهٔ نفتی البکر را منهدم کند و صادرات نفت عراق را از این اسکله متوقف سازد.
در ۳ ژوئیه ۱۹۸۸ ناو یواس‌اس وینسنس آمریکا هواپیمای ایرباس آ-۳۰۰ مسافربری ایران به شماره پروازی ۶۵۵ ایران ایر را مورد اصابت دو فروند موشک ریم-۶۴ استاندارد قرار داد و منهدم کرد. در این حادثه ۲۹۰ نفر مسافر جان خود را از دست دادند. به تلافی این حملهایران اقدام به مین‌گذاری وسیع دریایی در خلیج فارس و بازرسی کشتی هایی که تحت مالکیت یا اجاره ی کشور های حامی عراق بودند نمود بر اثر این اقدام چندین کشتی نظامی و تجاری متعلق به کشورهای حامی عراق و از جمله آمریکا آسیب دیدند پایگاه یکم دریایی سپاه که در جزیره ی ابوموسی واقع شده بود به فرماندهی مصطفی نصر نقشی اساسی در این عملیات ها به عهده داشت. آمریکا به تلافی این مین‌گذاری چندین عملیات دریایی علیه کشتیهای جنگی و سکوهای نفتی ایران انجام داد. آمریکا در این حملات توسط هواپیماهای ای-۶ اینترودر از بمب‌ها خوشه‌ای علیه کشتیها و قایقهای تندروی ایرانی استفاده می‌کرد।

در این سال خلیج فارس از هر زمان دیگر حساس‌تر شده بود. حداقل ۱۰ ناوگان دریایی کشورهای غربی و ۸ ناوگان دریایی کشورهای منطقه در خلیج فارس و تنگه هرمز حضور داشتند و سعی در تامین امنیت نفت‌کش‌های کشورهای متبوعشان داشتند

خلاصه:

• ایران و عراق بیش از نیمی از حملاتشان را در این جنگ با استفاده از موشک ضد کشتی انجام دادند.
• عراق ۸۰٪ حملاتش را علیه کشتی‌های تجاری انجام داد.
• ۶۱ درصد کشتی‌های مورد حمله قرار گرفته در این نبرد از نوع کشتی نفت‌کش بوده‌اند. از مجموع ۲۳۹ نفت‌کش مورد حمله واقع شده، تعداد ۵۵ عدد غرق یا از رده خارج شدند.
• ۳۹٪ کشتی‌های فله‌بر و ۳۴٪ کشتی‌های باری مورد حمله واقع شده غرق شدند.
• نیروی دریایی آمریکا در این نبرد مجموعاً ۱۲۷ عملیات دریایی انجام داد و در طی آنها ۱۸۸ کشتی کویتی را که نفت عراق را صادر می‌کردند اسکورت کرد.

آمار حملات انجام شده به کشتیهای تجاری در طول جنگ نفت‌کش‌ها
مهاجم/سال	۱۹۸۱	۱۹۸۲	۱۹۸۳	۱۹۸۴	۱۹۸۵	۱۹۸۶	۱۹۸۷	۱۹۸۸	مجموع
عراق	۵	۲۲	۱۶	۵۳	۳۳	۶۶	۸۹	۳۸	۳۲۲
ایران	۰	۰	۰	۱۸	۱۴	۴۵	۹۲	۵۲	۲۲۱
مجموع	۵	۲۲	۱۶	۷۱	۴۷	۱۱۱	۱۸۱	۹۰	۵۴۳

عملیات آخوندک

عملیات آخوندک (به انگلیسی: Operation Praying Mantis) حملهٔ نیروی دریایی آمریکا به دو سکوی نفتی ایران در اواخر جنگ ایران و عراق در سال ۱۳۶۷ است که به تلافی برخورد یک مین دریایی رهاشده از کشتی مین‌گذار ایران ارج به ناوچهٔ آمریکایی ساموئل بی. رابرتز (به انگلیسی: USS Samuel B. Roberts) اجرا شد به دنبال این حمله نیروی دریایی دو کشور با یکدیگر درگیر شدند که خسارت‌های فراوانی به نیروهای ایران وارد شد.

نیروی دریایی آمریکا در این عملیات نیروهای مشارکت‌کننده را به ۳ گروه تقسیم کرد:

۱-گروه عملیات سطحی براوو شامل ناوهای:

• USS Merrill (DD-976)
• USS Lynde McCormick (DDG-8)
• USS Trenton (LPD-14)
• Marine Air-Ground Task Force (MAGTF) 2-88

۲-گروه عملیات سطحی چارلی شامل ناوهای:

• USS Wainwright (DLG/CG-28)
• USS Bagley (FF-1069)
• USS Simpson (FFG-56)
• SEAL platoon

۳-گروه عملیات سطحی دلتا شامل ناوهای:

• USS Jack Williams (FFG-24)
• USS O’Brien (DD-975)
• USS Joseph Strauss (DDG-16)

در ۲۹ فروردین ۱۳۶۷ نیروهای نظامی آمریکا با چند گروه سطحی نبرد را آغاز کردند. ابتدای کار هجوم به دو سکوی نفتی ایران بود. عملیات با هماهنگی نیروی هوایی امریکا از ناو هواپیمابر «انترپرایز» (به انگلیسی: USS Enterprize) آمریکا و دو گروه سطحی آغاز شد. گروهی به همراه دو ناوشکن و یک واحد تدارکاتی آبی-خاکی به سکوی نفتی ساسان(سلمان) هجوم بردند، گروه دیگر هم -که یک ناو موشک انداز و دو ناوچه بود- به سکوی نفتی سیری حمله کردند تفنگ‌داران نیروی دریایی آمریکا از شاخهٔ واکنش سریع به سکوی نفتی ساسان حمله کردند و شروع به جمع‌آوری مدارک و کارگذاشتن مواد منفجره برای از کار انداختنش کردند.

ایران با اعزام قایق‌های تندرو بوگهامار و حمله به چند هدف متفاوت، کشتی‌ای تدارکاتی با پرچم آمریکا و کشتی‌ای با پرچم پاناما در خلیج فارس به این حمله پاسخ گفت. سپس هواپیماهای آ-۶ای (به انگلیسی: A-6E) آمریکا با راهنمایی ناوچه‌های آمریکایی به سوی قایق‌های تندرو رفت. هواپیماها چند بمب «راکی کلاستر» (به انگلیسی: Rockeye Cluster) به قایق‌های تندرو انداخته، یکی را غرق کرد و به چندی آسیب رساند که پس از خسارت دیدن به جزیره ابوموسی پناه بردند.

سپس قایق توپ دار کلاس کمان جوشن، به کارزار آمد و چند «موشک هارپون» (به انگلیسی: Harpoon missle) به‌سوی ناو آمریکایی «وین رایت» (به انگلیسی: USS Wainwright) پرتاب کرد، در پاسخ «سیمپسون» (به انگلیسی: USS Simpson) چهار موشک استاندارد (به انگلیسی: Standard missle) انداخت و در همین میان «وین رایت» هم با پرتاپ دو «موشک استاندارد» این حمله را پی گرفت. سازهٔ اصلی کشتی ویران شد و باعث شد فوری غرق شود. «‌بیگلی» (به انگلیسی: USS Bagley) آمریکا هم یک فروند «هارپون» بدان شلیک کرد که بدان نخورد سه کشتی آمریکا با نزدیک شدن به جوشن با استفاده از آتش‌بار توپخانه غرقش کردند.

دو فروند «اف-۴» نیروی هوایی به «وین رایت» نزدیک شد، که با پرتاپ چند فروند «موشک استاندارد» از منطقه گریخت.

هنگامی که ناوچه سهند که از بندر عباس حرکت کرده بود به کشمکش با چند واحد سطحی نیروهای دریایی آمریکا رفت، هواپیماهای اینترودر (به انگلیسی: Intruder A-۶es) که داشت گشت‌زنی مراقبتی برای «جوزف استراس» (به انگلیسی: Uss joseph struss) آمریکا می‌کرد، ناوچه را ردیابی کرد

ناوچه سهند چند موشک به هواپیماهای «اینترودر» شلیک کرد که هواپیماها با دو موشک «هارپون» و چهار «بمب هدایت شونده لیزری اسکیپر» (به انگلیسی: Laser-guided skipper bombs) پاسخ گفت؛ «جوزف استراس» هم یک موشک هارپون. بیشتر سلاح‌های شلیک‌شده به کشتی ایرانی خورد، شعله‌های آتش از عرشهٔ سهند به آسمان سرکشید و رفته‌رفته به مخزن کشتی (به انگلیسی: Magazine) رسید که و ترکید و کشتی را غرق کرد.

با وجود غرق شدن سهند یکی از پیشرفته‌ترین کشتی‌های ناوگان ایران، ایرانیان همچنان به نبرد ادامه دادند، کمی بعدتر در همان روز، خواهر خواندهٔ سهند ناوچه سبلان به کارزار آمد و با آتش چند فروند موشک زمین‌به‌هوا به اینترودر‌ها بهشان حمله کرد. اینترودر با پرتاپ یک «بمب هدایت‌شوندهٔ لیزری» به سبلان کشتی را کامل از کار انداخت که حتی نمی‌توانست حرکت کند که البته بعد یدک‌کش‌های ایرانی به بندر عباس بازش گرداند. در این هنگام مقامات ارشد در «واشنگتن» که در جریان بودند به واحدهای آمریکایی دستور دادند که نبرد را ترک کنند. فرمانده اول ناوچهٔ سهند ناخدا بهروز شاهرخ‌فر و فرمانده دوم ناخدا علی‌رضایی بود.

در جریان این درگیری ۴۵ تن از خدمهٔ ناوچه سهند و ۱۱ تن قایق توپدار جوشن کشته شدند و نیز ۲۲ نفر از خدمهٔ سهند معلول گشتند.

با انجام عملیات واحدهای ناوگان آمریکا کلی خسارت به نیروی دریایی ایران و تجهیزات استراق سمع بر دو سکوی نفتی ایرانی وارد کرد. البته سبلان در ۱۹۸۹ (۱۳۶۷ یا ۶۸) تعمیر شد و بعد از آن زمان به‌روز شده‌است و همچنان در خدمت نیروی دریایی است. سکوهای نفتی هم تعمیر شده کار می‌کند.

آمریکاییان در این عملیات دو تن از خلبانان بالگرد کبرای توپ‌دارشان را از دست دادند. کبرا از متعلقات «ترینتون» (به انگلیسی: USS Trenton) آمریکایی بود که هنگام پرواز پیرامون وین رایت در ۲۴ کیلومتری جنوب غربی جزیره ابوموسی کمی پس از تاریکی سقوظ کرد. لاشهٔ دو خلبان را غواصان نیروی دریایی آمریکا در ماه اردیبهشت یا خرداد پیدا کردند، بدنهٔ بالگرد هم کمی بعدتر در آن ماه از آب بیرون کشیدند. منبع‌های رسمی نیروی دریایی آمریکا گفته‌اند که هیچ نشانه‌ای از برخورد بر روی بدنه بالگرد به چشم نخورده‌است و احتمالاً بالگرد برای گریز از آتش نیروهای ایران افتاده‌است.

یک ماه پس از آن ناو موشک‌انداز «وینسنز» (به انگلیسی: USS Vincennes) برای مراقبت برای بیرون رفتن ساموئل بی رابرتز و افزایش توان نظامی آمریکا پس از درگیری‌های متناوب با ایران به منطقه احضار شد. تنش فوق‌العاده باعث شد تا خدمه وینسنز به‌سوی هواپیمای پرواز شماره ۶۵۵ ایران ایر در پروازی تجاری عادی شلیک کنند که باعث کشته شدن ۲۹۵ نفر سرنشینان غیرنظامی و خدمه این هواپیما در ۱۲ تیر انجامید. بر اساس گفته‌های دولت آمریکا، هواپیمای ایرباس را با هواپیمای اف-۱۴ در حال حمله اشتباه گرفتند؛ هرچند دولت ایران بر این ادعا تاکید دارد که وینسنز با علم بر این که هواپیما غیرنظامی است آن را هدف قرار داده‌است.

عملیات آخوندک یکی از ۵ عملیاتی است که پروفسور سیمونز در کتاب تصمیم در دریا آن‌ها را برتری مطلق نیروی دریایی آمریکا از نام برده‌است

।

در ۶ نوامبر ۲۰۰۳ دیوان دادگستری بین‌المللی ادعای ایران برای دریافت خسارت تحت این عنوان که ایالات متحده پیمان دوستی دو کشور در سال ۱۹۵۵ را زیر پا گذاشته را رد کرد. این دادگاه همچنین ادعای بر عکس ایالات متحده مبنی بر خیانت ایران به پیمان فوق را رد کرد.